عرق به پیراهن و غیرت و تعصب به تیم مسأله ای است كه شاید بتوان گفت فراتر از بحث فنی است و در تیمی كه پشتوانه آن هواداران هستند اینمسأله زیر ذره بین و در اولویت است. اما چه برسر این تیم آمد تیمی كه بازیكنان آن زمانی از روی غیرت و به عشق تیراختور و هوادارنش میجنگیدند الان برای برخی تیمهای كار خراب كن و تیم به اصطلاح ملی تلاش میكنند و سعی در این دارند به چشم و به مذاق برخی ها خوش بیایند تا به كسانی كه آنان را به این مقام رساندند و آن كسان تیراختورچیان هستند همان هایی كه از شما كاخ ساختند و همیشه پشتوانه مطمئنی برای شما بودند.
اگر تا دیروز سدی به نام قلعه نوعی كه به بازیكنان محبوب خود بها و ارزش كافی میداد امروز كه چنین سدی در پیش رو نداریم چرا اینقدر بی دقتی و بی مسئولیتی در تیم مشاهده میشود.
اما از نظر بنده دو مشكل عمده و اساسی مطرح است:
1-ذهنیت و برداشت بازیكنان
2-تفكرات مربی تیم
*نكته اول در مورد بازیكنان اینكه برخی از بازیكنان حاشیه امنیت مطمئنی در مورد خود احساس میكنند هم از طرف كادر فنی و هم هواداران؛ كادر فنی از جهت اینكه بالواقع جایگزینی برای بازیكنان داخل زمین ندارد و هواداران از بابت اینكه همیشه حامی اینان بوده اند و ناخواسته بازیكن دچار نوعی غرور كاذب و عدم مسئولیت پذیری و سلب وظیفه از خود میگردد.
*اما تفكرات مربی، تونی مربی است كه با سبك روز فوتبال را به نمایش میگذارد اما با فوتبال و بازیكنان ایران آشنایی ندارد شاید نحوه بازی این بازیكنان به این امر برگردد باید در هر بازی حداكثر توان این بازیكنان به كار گرفته شود و ضمن اینكه باید نحوه بدنسازی تیم نیز به مراتب بهتر از این زمان باشد كه تیمی با نشاط را شاهد باشیم.
بدانیم برای چه كسانی بازی میكنیم اگر در مصاحبه ها از مِسی به عنوان الگو و بازیكن محبوب خود نام میبریم به مانند او نیز عرق به تیم وپیراهن تیم نیز داشته باشیم و این سخن تكراری اما آویزه گوش و نجوای روزهای دلسرد كننده ما را ملكه ذهن خود كنید:قیرمیزی كوینك بابا غیرت ایستر.
تونی : این برد از نظر روحی بازیکنان را تقویت کرد .